Czym właściwie jest integracja sensoryczna?

Wiele się ostatnio mówi o integracji sensorycznej (SI) lub terapii sensorycznej. Być może także twoje dziecko otrzymało zalecenie uczęszczania na takie zajęcia? Czy wiesz czym to w ogóle jest?

SI – czy to skomplikowane?

Dziecko odbiera świat wszystkimi zmysłami. To niezwykle skomplikowany proces neurologiczny odbywający się w mózgu. Najprościej mówiąc, nasz malec jednocześnie odbiera różne informacje płynące z otoczenia. Będzie więc słyszał, czuł, widział, oceniał np. odległość od obiektu itp. Aby dobrze odebrać wszystkie bodźce, musi być wyposażony w odpowiednie umiejętności, które kształtują się wraz z rozwojem. Czasem zdarza się jednak, że przetwarzanie tych bodźców będzie zaburzone, mimo wieku. Wówczas konieczna jest właśnie terapia integracji sensorycznej.

Jak objawiają się zaburzenia integracji sensorycznej?

Spotykamy się z dwoma rodzajami zaburzeń, a mianowicie zbyt gwałtownej reakcji na niektóre bodźce płynące z otoczenia lub wręcz przeciwnie – braku takiej reakcji ze strony dziecka. Nadwrażliwy maluch będzie więc np. zatykał uszy na zbyt głośne dźwięki, a ten niewrażliwy nie będzie na nie w ogóle zwracał uwagi, stanie się obojętny wobec bodźca. Sytuacja może dotyczyć bardzo różnych aspektów, jak choćby niechęć do chodzenia boso, kontaktu z plasteliną czy nawet piaskiem. Niektóre dzieci nie lubią być dotykane przez rówieśników, a nieprzyjemnym doznaniem może być dla nich także huśtanie na huśtawce. Będą bowiem odczuwać lęk wysokości, który bywa niewspółmierny do sytuacji, w jakiej się akurat znalazły. Częstym objawem zaburzonej integracji jest także gryzienie, ściskanie. Dla takiego dziecka są to przyjemne doznania mimo że generalnie uznawane są za bardzo niekomfortowe. W ten sposób maluchy się po prostu dostymulowują. Nie ma tu żadnego stałego zachowania, ponieważ jedne rzeczy mogą budzić w dziecku odrazę, a inne bywają dla niego obojętne. Nadwrażliwość i wrażliwość czasem się ze sobą przeplatają.

Dziecko nadruchliwe

Dzieci z zaburzoną integracją sensoryczną często mają także problemy z właściwą koordynacją ruchową. Z trudem przychodzi im opanowywanie takich umiejętności, jak samodzielne posługiwanie się nożyczkami, estetyczne pisanie czy klejenie i lepienie z plasteliny. Takie dzieci charakteryzują się niedostateczną płynnością ruchów, nie potrafią odpowiednio wyczuć własnego ciała i go prawidłowo skoordynować, dlatego np. plączą się im nogi lub nie udaje się im trafić w piłkę. Nie będą więc za dobre w wielu ruchowych zajęciach i nie odniosą dużych sukcesów w grach zespołowych. Odznaczają się po prostu bardzo osłabioną sprawnością ruchową. Rodzice lub opiekunowie nie powinni się więc frustrować oraz denerwować, jeśli zwyczajnie im nie wychodzi. Tutaj będzie potrzebna pomoc terapeuty, ale o tym napiszemy w drugiej części artykułu.